[TWICE] Virtual Reality (MiChaeng)

Virtual Reality

‘ไม่รู้ว่าคุณจะกำลังอ่านมันอยู่หรือเปล่า

และไม่รู้ว่าคุณจะรู้ตัวหรือเปล่า ว่าฉันกำลังหมายถึงคุณ’

ตัวอักษรทั้งหมด 96 ตัว ถูกฉันพิมพ์ขึ้นมาอย่างตั้งใจให้เต็มไปด้วยนัยยะ

ฉันไม่ได้บอกว่าฉันกำลังหมายถึงใคร เพราะฉันคิดว่าเขาคงรู้ตัวเองดี หรืออาจจะไม่รู้อะไรเลย...

นี่เป็นอีกโลกหนึ่งที่ฉันมีตัวตนอยู่

ทว่าตัวตนของฉันในโลกใบนี้จับต้องไม่ได้   ไม่มีสสาร  ไม่มีสถานะ  ไม่มีอะไรเลย... นอกจากชื่อที่ฉันตั้ง

@Mina_Sharon0324   แค่นั้น...

 ในโลกใบนี้

ฉันมีตัวตนอยู่แค่นั้น

.................

“จะยาวไปไหมนะ?”  เมียวอิ มินะ สาววัย 22 ปี ชาวญี่ปุ่น  ตั้งคำถามกับตัวเอง ก่อนจะรัวนิ้วยาวลงบนแป้นพิมพ์ของคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะที่อยู่ตรงหน้าหล่อน  พลางมองกระดาษ Reuse ขนาด A4 ที่วางอยู่ข้างๆ ที่เต็มไปด้วยร่องรอยการขีดเขียนมากมาย แต่ก็มีลำดับรายการอย่างเป็นระเบียบ สลับกับรัวนิ้วลงไปเรื่อยๆ

หล่อนไม่ใช่นักเขียน  ที่กำลังแต่งนิยายหรือกำลังเขียนบทความ

หล่อนไม่ใช่นักศึกษาที่กำลังพิมพ์รายงานส่งอาจารย์

หล่อนไม่ใช่ใครเลย ที่มีความจำเป็นจะต้องพิมพ์อะไรทั้งนั้น

หล่อนเป็นผู้หญิงธรรมดา ที่เพิ่งเรียนจบ ยังไม่มีงานทำ  และอยู่ในช่วงค้นหาตัวตน...

นี่เป็นครั้งแรกที่ เมียวอิ มินะ จะได้ก้าวเข้าสู่โลกใบใหม่  โลกนั้นมีชื่อว่า ทวิตเตอร์

โลกนั้นไม่ได้มีแผ่นดิน ผืนน้ำ หรืออากาศที่เป็นองค์ประกอบสำคัญเหมือนกับโลกที่มนุษย์ทุกคนกำลังใช้ชีวิตอยู่

โลกนั้นมีเพียงพื้นที่เล็กๆ  เล็กมากจนไม่อาจจะนำสิ่งมีชีวิตใดๆไปอาศัยอยู่ได้

เว้นเสียแต่ความรู้สึก  ความคิด หรือความรู้ต่างๆ ที่สามารถถ่ายทอดออกมาเป็นตัวอักษร ภาพ และวีดิโอสั้นๆเท่านั้น

ที่จะมีสิทธิ์ถูกบรรจุลงไปในโลกใบนี้

“อืมมมมม   เอาชื่อนี้ละกัน” เมียวอิ มินะ รัวนิ้วลงบนแป้นพิมพ์อีกครั้งพลางถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยล้า 

หล่อนใช้เวลากว่า 5 ชั่วโมงแล้ว ในการนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ไม่ไปไหน

กว่า 300 นาทีที่สูญไปกับการเลือกชื่อบัญชีที่ เมียวอิ มินะ คิดแต่ว่ามันจะต้องเป็นชื่อที่เหมาะสมกับเธอที่สุด และเป็นชื่อที่เธอพอใจที่สุด 

ทั้งๆที่ชื่อบัญชีนั้น  สามารถปรับเปลี่ยนกันได้ทีหลัง  ไม่ได้กะเกณฑ์ว่าจะต้องใช้ได้แค่ชื่อเดียวตลอดไปเสียหน่อย

ทันทีที่หล่อนเลือก Mina_Sharon0324 ให้เป็นชื่อบัญชีของหล่อนแล้ว

สิ่งแรกที่หล่อนทำคือกดติดตามแทบจะทุกบัญชีที่เกี่ยวข้องกับดาราศาสตร์ อวกาศ วิทยาศาสตร์ หรืออะไรเทือกนั้น

ทั้งๆที่หล่อนไม่ได้ศึกษาเรื่องนี้มาโดยตรง  เรียกได้ว่าแทบจะไม่ได้มีความรู้เรื่องพวกนี้เลยด้วยซ้ำ

นี่แหละคือความชอบล้วนๆ  สงสัยจะได้ยีนส์ฉลาดมาจาก เมียวอิ อากิระ ผู้พ่อ

“มินะจัง ออกมาจากห้องได้แล้วลูก ลงไปทานข้าวกัน” เอ่ยถึงไม่ทันขาดคำ เสียงเคาะประตูจาก เมียวอิ อากิระ ก็ดังขึ้นพร้อมเสียงเรียก

“ค่า” มินะตอบกลับสั้นๆแต่เสียงยานคาง หล่อนยืนขึ้นแล้วบิดขี้เกียจไปมา 2 – 3 ครั้ง ก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้องแล้วเผชิญหน้ากับโลกแห่งความจริง  โลกที่เธอกำลังหนีอยู่...

“ดูงานไปถึงไหนแล้วมินะจัง เจอที่ไหนที่ถูกใจบ้างไหม”  อากิระ เอ่ยถามประโยคนี้กับลูกสาวมาไม่ต่ำกว่า 6 ครั้งแล้วในรอบสัปดาห์นี้

“ก็ยังไม่เจออันไหนที่น่าสนใจเลยค่ะ” มินะตอบอ้อมแอ้มไปมา ที่จริงแล้ว หล่อนไม่ได้หางานจากในอินเทอร์เน็ตตามที่อ้างกับบิดามารดาเลยด้วยซ้ำ

“พ่อว่ามินะลองไปทำงานที่มหาลัยกับพ่อดีไหม ฝ่ายทะเบียนกำลังหาคนอยู่ ลองไปทำดู มินะอาจจะชอบก็ได้นะ มันดีกว่าการที่ลูกเอาแต่อยู่ในบ้านไม่ทำอะไรเลยแบบนี้” ประโยคของผู้พ่ออาจจะติดตำหนิอยู่หน่อยๆ แต่ในน้ำเสียงนั้น กลับเต็มไปด้วยความเป็นห่วงและความหวังดี

แต่ความหวังดีนี้ ช่างน่ากลัวเหลือเกิน  คล้ายกับมีพลังงานบางอย่าง ที่ไม่ใช่ทั้งพลังงานในด้านบวกหรือพลังงานในด้านลบ  แต่เป็นพลังงานที่มีทั้งสองขั้วอยู่ด้วยกัน  การทำงานของมันจึงคล้ายกับแม่เหล็ก ที่ทั้งผลักออกและทั้งดึงดูด เป็นความรู้สึกที่ทำให้มินะลำบากใจ และพยายามหลีกเลี่ยงสถานการณ์ที่จะนำไปสู่การต้องเจอะเจอกับความหวังดีเช่นนี้

“อิ่มแล้ว ขอตัวก่อนนะคะ”  มินะลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร พร้อมนำจานข้าวตรงหน้าไปเก็บ  แต่ข้าวในจานไม่ได้พร่องลงไปเลยสักนิด

     ด้วยสัญชาตญาณของความเป็นแม่  มีหรือที่ เมียวอิ ซาจิโกะ ผู้ที่คลอดมินะออกมาเองกับตัวจะดูไม่ออก ว่าลูกสาวคนเล็กนั้นกำลังกังวลใจอยู่  แต่ด้วยสัญชาตญาณความเป็นแม่ ผู้ที่เลี้ยงมินะจนเติบโตมาเองกับมืออีกเช่นกัน ที่รู้ดีว่า ลูกสาวสุดที่รักนั้น มีวิธีเยียวยาตนเองอย่างไร  เรื่องนี้เธอจึงจำเป็นต้องให้ลูกสาวได้ใช้เวลากับตัวเองบ้าง เพราะที่ผ่านมาก็เป็นความผิดของเธอส่วนหนึ่งเช่นกัน ที่คอยยัดเยียดความสมบูรณ์แบบให้กับมินะตั้งแต่เจ้าหล่อนยังเป็นเด็กหญิงตัวน้อยจนโตเป็นสาวเต็มวัย ซาจิโกะเสียใจที่ลืมมองไปว่า มินะอยากจะเป็นแค่คนไม่สมบูรณ์แบบที่มีความสุขเท่านั้นเอง...

     นี่ไม่ใช่ครั้งแรกอีกเช่นกัน  ที่ความคิดจะวิ่งหนีปัญหาด้วยวิธีอันแสนสั้นนั้นผุดขึ้นมาในสมองของมินะ หล่อนรู้ดีอยู่เต็มอกว่ามันเป็นความคิดที่งี่เง่าและไม่ใช่ทางออกของปัญหาต่างๆ  รังแต่จะเพิ่มความเจ็บปวดให้กับทุกคนที่อยู่ข้างหลัง  แต่เวลาหล่อนตกอยู่ในสภาวะกดดันมากๆและไร้ซึ่งการระบายออกเช่นนี้  ความคิดที่ว่านี้ก็คอยจะตามมาหลอกหลอนอยู่เรื่อย  หรือว่าจริงๆแล้วนี่จะเป็นเส้นทางที่ได้ถูกกำหนดไว้โดยพระผู้เป็นเจ้า

     ตั้งแต่ขึ้นมาบนห้องส่วนตัว มินะทิ้งตัวนอนมองเพดานว่างเปล่าอยู่อย่างนั้นเป็นเวลานานหลายชั่วโมง แสงสว่างจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ยังคงไหวอยู่ที่ปลายเตียง  หล่อนยันตัวเองขึ้นมาแล้วพิมพ์ทุกอย่างที่อยู่ในใจลงไปในโลกที่ไม่มีใครรู้จักเธอ  ในโลกที่เธอไม่รู้จักใคร  ในโลกที่จำกัดเธอไว้เพียง 140 ตัวอักษร ทุกๆตัวอักษรนั้นแม้จะจับโทนเสียงหรือคาดเดาอารมณ์ของผู้บรรยายได้ยาก  แต่หากใครได้ผ่านมาเห็นข้อความเหล่านั้น  คงสัมผัสได้ลึกๆว่า มันคือ การล่ำลาที่ไม่มีเสียง

.......................................................................

กลับมาแล้วนะคะ  ขอโทษที่หายไปนานมากๆ

-กลับมาครั้งนี้ นำส่วนที่เคยลงไว้ในบทที่ 1 มาเป็นอินโทรแทนนะคะ  ใครที่อ่านไปแล้วก็จะมีอัพเดทในส่วนย่อหน้าสุดท้ายเพื่อนำไปสู่เนื้อเรื่องใหม่ที่เราปรับให้ต่างไปจากตอนแรกที่คิดไว้ค่ะ  ส่วนใครที่เพิ่งเข้ามาอ่านครั้งแรกก็ขอให้สนุกกับการอ่านนะคะ

-นี่เป็นฟิคเรื่องแรก พบเจอคำผิด, ติ-ชม, หรือแนะนำอะไรบอกกันได้นะคะ 

Ps.ฟิคเรื่องแรกเนื่องในโอกาสที่ได้สติ๊กเกอร์ไลน์ 

 Penguin and Little Tiger จากบ้าน  MiChaengTH  

ขอบคุณมากๆจริงๆนะคะ

https://www.youtube.com/watch?v=WI1xExDWVF0&t=1528s